Wat is capillair vocht?

Capillair opstijgend vocht is kenmerkend voor oude gebouwen, gebouwd in een tijd dat bouwers nog geen kennis hadden van waterdichte materialen zoals bitumen en dergelijke, die nu gebruikt worden voor het waterdicht maken. Bovendien worden oude gebouwen vaak zonder fundering gebouwd, direct op de grond.

Aangezien de basisbouwmaterialen (baksteen, steen, mortel, beton...) in meer of mindere mate poreus zijn, d.w.z. door de microcapillairen die in hun structuur aanwezig zijn, beweegt het vocht zich geleidelijk aan opwaarts vanuit de bodem.

De "boosdoener" hiervoor is de oppervlaktespanning van het water, die optreedt door de polarisatie van de watermoleculen, en het directe gevolg daarvan is capillariteit. Door de capillaire werking "klimt" het water op de wand en creëert tijdens het bewegen een extra elektromagnetisch veld in de wand, wat het capillaire effect versterkt.

Gezien de structurele en statische kenmerken van deze voorzieningen, moet bij capillair opstijgend vocht de juiste methode zorgvuldig worden gekozen. Klassieke methoden, dat wil zeggen bouwkundige (fysische) saneringsmethoden - "drukgeïnjecteerde systemen" en "sleuvenzagen" - zijn zeer agressief voor de statica van het gebouw. Daarom worden dergelijke saneringsmethoden voor oude gebouwen niet aanbevolen, noch door de civiele techniek, noch door de instellingen die zich bezighouden met de bescherming van het cultureel en historisch erfgoed.

Capillair vocht kan ook voorkomen in nieuwere gebouwen, die tijdens de bouw waterdicht werden gemaakt. Bij dergelijke gebouwen ligt het probleem in een beschadigde of verslechterde waterdichting.

Bovendien blijft bij overstromingen vaak capillair vocht in de muren achter als gevolg van het overbruggen van scheuren.