Het dichten en droogleggen van de kelder: Zo gaat het nu eenmaal.

Voor een goede renovatie moet een vocht- en zoutbalans worden opgesteld. Zo wordt duidelijk welke van de mechanische en chemische methoden het meest geschikt is om de kelder af te dichten.

Waar het vochtig is, groeit schimmel. Daarom is het zo belangrijk om de kelder af te dichten, zowel van binnen als van buiten. We leggen uit hoe u uw kelder kunt drogen - voorgoed.

Of het nu gaat om een oude of nieuwe, massieve of lichte constructie: vocht bedreigt elk gebouw. Ongeveer 60 procent van de oude gebouwen hebben vochtige kelders die verzegeld moeten worden. Waterdichtheid is broos geworden, en bestaat vaak helemaal niet meer. Het achteraf waterdicht maken is een van de moeilijkste moderniseringswerkzaamheden. Ongeveer één op de tien kelderrenovaties is defect. Daarom geeft prof. dr. Helmut Weber, expert op het gebied van bouwkundige bescherming, tips over methodes en materialen: "Elk bouwmateriaal heeft een typisch vochtgehalte, het zogenaamde 'compensatievocht'. Ook al schommelt het enigszins en volgt het het vochtgehalte van de omgevingslucht, de waarde is nog steeds kenmerkend voor dit bouwmateriaal. Als het beduidend hoger is, moet men uitzoeken waar het overschot vandaan komt. Omdat het problemen veroorzaakt: gips werpt bellen en valt eraf, er ontstaan zoutranden, voegen worden kruimelig, houtrot, mossen kunnen groeien, ook huiszwammen en algen. In het ergste geval verliezen de muren hun stabiliteit.

• Lees ook - kelderdichting: prijs en werkwijze
• Lees ook - Kelder waterdicht maken: prijzen en oplossingen
• Lees ook - Water in kelder: Overzicht van de oorzaken en hun oplossingen

Als de muur eenmaal vochtig is, zullen schimmel en co. zich snel vestigen. Daarom moeten de keldermuren goed worden afgesloten.

Oorzaken van vochtige kelders

Als de keldermuren niet waterdicht zijn, absorbeert het bouwmateriaal water afhankelijk van zijn absorptievermogen en porositeit - water dat uit de grond opstijgt, maar ook kwel- of regenwater dat van buitenaf door de muren wordt geperst. Het migreert in de poriën naar de plaats waar het kan verdampen, dat wil zeggen naar binnen naar de kelder, naar boven en naar buiten. Deskundigen spreken over capillair transport. Vervuilende stoffen komen met het water in de wanden terecht, voornamelijk chloride-, sulfaat- en nitraatverbindingen. Zodra het water aan de basis verdampt, blijft er zoute uitstorting over. Veel van deze zouten trekken water aan en hebben dus een hygroscopisch effect - naast het capillaire transport. De grotere wateropname zorgt voor een sterkere verdamping, dit zorgt op zijn beurt voor een sterkere zoutvorming - de schade is altijd groter. In oudere gebouwen is de hygroscopische wateropname vaak groter dan het capillair.

Het vinden van vochtige plekken en veroorzakers

Eerst moet je uitzoeken waar en hoe de nattigheid in huis komt. Hygrometers zijn goed voor het opsporen van honden. Ze detecteren de temperatuur en de vochtigheidsgraad van oppervlakken, zodat vochtige muren nauwkeurig kunnen worden bepaald. Diepe sondes detecteren het vocht in hout. Potentiële meters signaleren roestende versterkingsijzers. De regel is hier: hoe sterker de stroming, hoe meer roest er aanwezig is. Een infraroodcamera geeft de natte nesten weer: vochtig materiaal reflecteert infraroodstralen die erger zijn dan droog materiaal. Vaak wordt de oorzaak echter alleen gevonden door de keldermuur, de trap of de pijpkraag op te graven.

Sluit de kelder af: Muren drogen

Om de keldermuren te drogen kunt u ofwel verwarmingsstaven in de kanalen plaatsen (zie foto) of een hoogfrequente methode gebruiken. Bij deze laatste methode heb je een hoge frequentie generator nodig. Deze is ongeveer zo groot als een koelkast, heeft 380 volt nodig en wordt via een kabel op twee aluminium platen aangesloten. Deze bevinden zich binnen en buiten op de natte muur. Een half uur is genoeg om 50 centimeter wanddikte te drogen. Om te voorkomen dat de muur weer snel nat wordt, moet u geschikte methoden gebruiken om de lekkende en vochtige plekken die u hebt gevonden doelgericht af te dichten.

Sluit de kelder af: Installeer een horizontale barrière

Er wordt een horizontale barrière gelegd met verschillende barrièrelagen.

Horizontale barrières onder het grondoppervlak kunnen het opstijgen van vocht voorkomen. Om te voorkomen dat het vocht zijdelings door de grond dringt, is het belangrijk om de kelder verticaal van binnen of buiten af te sluiten. Al met al een grote inspanning, maar daarna blijft de muur droog. Dit bespaart niet alleen stookkosten, maar voorkomt ook schimmelvorming. Vochtige muren hebben vaak donkere vlekken, het pleisterwerk schilfert af, de verf schilfert af en het behang komt los. Een goede voedingsbodem voor schimmel, waarvan de sporen en metabolische producten giftig zijn en allergieën, astma, bronchitis en reuma kunnen veroorzaken. Afhankelijk van de vraag of u de kelder van een oud of nieuw gebouw wilt afdichten met een horizontale barrière, worden verschillende methoden gebruikt.

Horizontale barrière in nieuwbouw

In nieuwe gebouwen worden hiervoor over het algemeen bitumineuze afdichtingsmembranen van minstens twee millimeter dik of versterkte kunststoffolies gebruikt. Deze vereisen een gladde ondergrond van barrièremortel of barrièrebeton. In de meeste gevallen worden zelfs meerdere horizontale lagen gelegd. De eerste wordt direct op de fundering geplaatst en een tweede boven de grond en tegelijkertijd onder het kelderplafond.

Horizontale barrière in oude gebouwen

De muur is gezaagd met een zaag.

U kunt uw keldermuren ook achteraf afdichten met de horizontale barrière. Voor dit doel worden zowel metalen platen als chemische vulstoffen gebruikt. Welke methode je uiteindelijk gebruikt hangt af van hoe gemakkelijk je bij de probleemgebieden kunt komen. Als u metalen platen als barrièrelaag gebruikt, moet de wand eerst worden opengesneden. U kunt hiervoor verschillende zagen gebruiken, met tanden die met hardmetaal of diamant zijn getipt. Ze eten zich continu een weg door de muur. Hogedrukbestendige wiggen beveiligen de spleet. Een cirkelzaag snijdt wanden tot 70 centimeter dik. Voor nog dikkere wanden wordt een grote zwaard of draadzaag gebruikt.

Vellen worden in de muur gehamerd als een barrièrelaag.

Vervolgens wordt de roestvrijstalen plaat met snelle klappen in een doorlopende verbinding gedreven. Normaal gesproken heb je, net als bij het zagen, een groot werkgebied voor de muur nodig. Er zijn echter ook kortere hamers en platen met een pijlvormige, verdikte voorrand die met weinig trillingen kunnen worden ingehamerd.

Het afdichten van een keldermuur door middel van silicificatie

Vaak zijn de vochtige plekken op het afgewerkte gebouw moeilijk te bereiken en is het vervolgens moeilijk om af te dichten met metalen platen. Hier heeft de methode van silicificatie naar de kelder zich al jaren bewezen. Bij dit chemische proces worden de poriën van de wand geblokkeerd en hebben daardoor een waterafstotende werking. Zo werkt het:

1. Gaten onder een hoek in de muur boren met een tussenafstand van 16 centimeter. Deze moeten een diameter van ongeveer 20 millimeter hebben. Als u slechts aan één kant boort, reiken de kanalen bijna door de hele muur.
2. Verwijder vervolgens het boorstof uit de gaten met een stofzuiger en druk met een nylon plug injectoren van hoogwaardig kunststof in de gaten.
3. Om de boorgaten te vullen, sluit u een drukspuit aan op de injectoren en gebruikt u deze om het siliconenmiddel in de wand aan te brengen.
4. Als het proces is voltooid, sluit u de boorgaten af met reparatiemortel.

Let op: Als meer dan 60 procent van de poriënruimte met water wordt gevuld, zal de silicificatie niet werken.

Breng een verticale afdichting aan op de kelderverdieping

Een verticale afdichting moet ten minste 20 centimeter onder de horizontale barrière uitsteken. Nu kunt u beslissen of u de keldermuur van buitenaf of van binnenuit wilt afdichten. Indien mogelijk, moet u ook de buitenkant waterdicht maken, hoewel dit grote grondwerken vereist. Hoewel het goedkoper is om alleen van binnenuit te drogen, blijft de keldermuur zelf vochtig.

Waterdicht maken van de kelder: Langs buiten

Als u de keldermuren van buitenaf afsluit, moet u eerst het oude pleisterwerk afbreken en de voegen en brokkelige stenen wegschrapen. Oneffenheden worden geëgaliseerd met een spuitgooi en er wordt een egalisatiepleister aangebracht. Hierover worden twee lagen afdichtingsmelk aangebracht. Ook bitumencoatings zijn geschikt, die aan de buitenzijde extra bekleed zijn met een bitumen- of kunststofplaat. Deze vellen moeten in twee lagen worden verlijmd. De naden moeten elkaar ongeveer tien centimeter overlappen, of zelfs 30 centimeter in geval van terugstroming.

Afdichting onder en buiten (tot 30 centimeter boven de grond) is de beste en duurste methode. De muur is dan echt droog.
Het afdichten en isoleren van de buitenkant van de kelder zorgt voor warmte. Je legt een afvoersysteem aan dat het water veilig wegleidt.

Het afdichten van de kelder: Langs binnen

Het afdichten van de kelder van binnenuit is altijd een noodoplossing - bijvoorbeeld omdat uitbreidingen of verharde paden de toegang tot de buitenste keldermuur verhinderen. Voor een verticale afdichting van binnenuit moet de wand ook vlak zijn en moeten brokkelige delen worden afgebroken. Vervolgens worden er speciale afdichtingssystemen gebruikt, die op elkaar voortbouwen. Eerst wordt er een primer aangebracht, daarna een afdichtingsdoek. Dit wordt gevolgd door een flexibele egalisatiemassa die eventuele oneffenheden in de ondergrond egaliseert. De laatste laag is een speciale restauratiepleister. Als de keldermuren extra isolatie nodig hebben, kunt u geschikte isolatieplaten aanbrengen op de renovatiepleister. In beide gevallen dient u een silicaatverf aan te brengen die open is voor diffusie als een zichtbare laag.

Van binnenuit kan je een goed zicht krijgen. Het afdichten en isoleren van de kelder aan de binnenzijde is altijd mogelijk, maar het is de slechtste oplossing. Omdat de muur vochtig blijft, is hij alleen droog aan het oppervlak.
Als u de kelder aan de boven- en binnenkant afsluit, blijft de muur vochtig, maar het graven wordt bespaard. Breng een fijne pleister of impregnatie aan op de basis.